Tussen hoop en vrees

Daar zit ik dan, echt tussen hoop en vrees. Uitgezaaide borstkanker in de lever, de doktoren proberen mij de ernst van de zaak te laten inzien. Het lijkt erop alsof zij het al weten en het slechts nog 100% bevestigd moet worden met de leverpunctie. Ik kan er nog niet bij.

De vooruitzichten van een patiënt met uitgezaaide borstkanker zijn niet goed. Genezing van de ziekte is dan niet meer mogelijk. Elke behandeling bij uitgezaaide borstkanker is er op gericht om zo lang mogelijk met de ziekte te kunnen leven. Met de behandelingen probeer je uitzaaiingen zoveel mogelijk in hun groei te remmen maar de uitzaaiingen helemaal weg krijgen lukt in deze situatie vaak niet meer. In sommige gevallen kan deze vorm van borstkanker een chronische ziekte worden.

Pff...

Uitspraken over levensverwachting worden nog niet gedaan. Er zijn nog zoveel afhankelijkheden hiervoor. Met een hoop chronische ziekten kun je nog best lang leven ... Er wordt nu gesproken over hormoontherapie ipv chemotherapie. Deze therapie is niet zo heftig. Het klinkt alsof je je ‘normale’ leven dan weer kunt oppakken. Het wachten is dan hoe je lijf reageert op de therapie. Nemen de tumoren af, wordt het stabiel, wanneer nemen de activiteiten toe en moet er overgegaan worden op een andere behandeling? Onzekerheid ten top.

Ik duik weer op het internet; lees en zoek me suf naar oplossingen en positieve berichten. In het UMC zijn ze met iets experimenteels bezig. Ga ik naar het AvL voor een second opinion; vriendinnen hebben me al aangemeld (bijna). Wacht ik het leveronderzoek eerst af? Welke keuzes heb ik nu? Wat kan ik doen?

Dan lig ik met Esmee en Timo op de bank, ik voel niets, alleen maar LIEFDE. Geen bijverschijnselen, geen pijn. Ben ik echt zo ziek? Het wil er bij mij niet in. Het kan niet, het mag niet!