Pittige tijden

Ja, ondanks dat de chemo kuren me allemaal zijn meegevallen en dat ik de meeste bijwerkingen ervaar als ongemakken, zijn de afgelopen 2 weken behoorlijk pittig geweest. Pittig omdat ik nu volledig kaal ben. 

Vrijdag 6 december begon de eerste haaruitval bij het douchen. Vanaf dat moment verloor ik intensief mijn haren. Ik hoefde het maar vast te pakken of het liet los. Kammen, wassen, aanraken, alles resulteerde in haar verlies. En pijn, haarpijn. Degene die wel eens geslapen hebben met een lange paardestaart weten hoe dit voelt. Niet prettig dus. De meeste mensen laten hun haar dan direct eraf scheren en zetten een pruik op. Maar ik kon dat nog niet. Ik wilde mijn haar nog voelen en wassen en aan kunnen raken. Die pruik ben ik wel alvast gaan halen, maar wat maakte die me ongelukkig. Het zat niet lekker en ik vond het niet mooi. 

En toen in een paar dagen tijd ging het zo hard, ik was al bijna kaal. Toen was het moment wel goed om de tondeuze erover te laten halen. Opnieuw een afspraak gemaakt bij de pruiken zaak en gelukkig ging dit bezoek beter. Mijn nieuwe haar past beter en zit beter. Nog steeds onwennig en onconfortabel maar dit zal het moeten worden. En hoe de reacties erop zouden zijn heb ik direct uitgeprobeerd bij mijn zeer gewaardeerde collega's. De dag dat mijn haren zijn geschoren was het 2organize kerstfeest. Ik heb me opgedoft en ben er vol goede moed naar toe gegaan. En zoals gehoopt waren de reacties positief en warm. 

De hobbel is genomen, maar eerlijk gezegd, makkelijk is het niet. Een foto van mijn kale koppie zal ik jullie besparen, maar zodra ik een mooie heb van mijn nieuwe haar, zet ik hem bij mijn foto's. 

En Esmee, hoe reageerde die? Zo positief en flexibel. Voor haar is het echt geen enkel punt. Een paar uitspraken van haar. 

' Mama, mag ik er ook 1 met lange rode haren'. ' Oh, het jeukt, doe dan toch maar niet'.

' Je hoeft nu toch niet meer verdrietig te zijn mama, je hebt toch mooie nieuwe haren'

' Je wordt steeds kaler mama, maar ik ga je niet uitlachen hoor'.

' Je lijkt nu net op opa, maar ik blijf je gewoon mama noemen hoor.'