Pissed off

Dat ben ik, ontzettend pissed off over de manier zoals er met een mens wordt omgegaan in de ziekenhuiswereld.

Vandaag zou ik 's middags gebeld worden door mijn behandelend arts/oncoloog. 12 dagen na een operatie die niet verlopen is zoals verwacht/gewenst, heb je dan een belafspraak om eindelijk je vragen te kunnen stellen omtrent een wederom onzekere toekomst. Om 17 uur heb ik nog niets gehoord. Ik bel zelf met het secretariaat en krijg een bandje te horen dat ze dagelijks bereikbaar zijn tot 16.30 uur. Ik raak helemaal opgefokt, het lef om mij 12 dagen te laten wachten en dan op die dag gewoon niet te bellen. Ik sta stijf van de woede en stress. Ik jank tranen met tuiten uit onmacht. 

En dan een paar minuten voor half 6 wordt er gebeld, de oncoloog. Ik uit mijn woede en tranen, geef aan dat ik van mijn behandelend arts meer empatisch vermogen verwacht voor een patiënt. Wat denkt hij nou dat het doet met een mens om eerst 12 dagen en dan vervolgens tot 17.30 uur te moeten wachten om iemand te 'mogen' spreken. Een behandelend arts waaraan je een groot deel van je levensregie uit handen geeft, omdat je zelf niet technisch en kundig genoeg bent op het kankervlak. Iemand die mij de rest van mijn leven moet begeleiden, iemand die er mede voor moet zorgen dat ik zo lang mogelijk blijf leven. Wat zegt zo iemand dan? Dat in zijn agenda toch echt stond dat hij mij na zijn spreekuur om 17 uur moest bellen. Ja, het staat echt zo in zijn agenda dus hij kan er niets aan doen. Hij voelt zich beledigd dat ik hem niet empatisch vind, hij neemt toch altijd uitgebreid de tijd voor me? Hij heeft nog gebeld met de afdeling waar ik gelegen heb na de operatie, maar ik was al naar huis. Niet dat ie mij dan even thuis belt? 

Wat nu? Er komen alleen maar meer frustraties naar boven. 

• Herinneringen aan het definitieve diagnose gesprek. Er word je verteld dat je ongeneeslijk ziek bent. En vervolgens sta je buiten met een recept en een vervolg afspraak over 6 weken. Zoek het zelf maar lekker uit. 
• Een belafspraak met de diëtist om 11 uur, die pas om 13 uur belt nadat je zelf net een uitgebreide mail hebt gestuurd. 
• Het innemen van je van huis meegebrachte hormoonpillen in het zkh, omdat de arts die pillen nog niet heeft vrijgegeven en de verpleging ze dus niet kan verstrekken. 
• Een second opinion waarbij je erachterkomt dat ze echt niet je hele dossier voorafgaand aan het gesprek hebben doorgenomen. 
• Weefselonderzoek waarover je na 5 werkdagen geïnformeerd zou worden, maar 10 werkdagen later moet je nog zelf navraag doen.

Wat is dit voor een wereld? Ik weet uit eigen ervaring dat het er in het bedrijfsleven beter aan toe gaat. Daar bel je netjes als je niet op tijd kan komen, daar worden mensen geïnformeerd en behandel je klanten als koning. En dan gaat het daar vaak om producten of diensten. Ik het ziekenhuis gaat het om mensen, om levens. Het gaat gvd om MIJN leven! 

Andere oncoloog, ander ziekenhuis? Hoe kan ik er nu achter komen waar en door wie ik het beste geholpen word? Op het moment heb ik geen idee...