Normaal versus abnormaal.

Als een hele lange slinger hingen al jullie kaartjes in de woonkamer. Van buiten af naar binnen gekeken, leek het als of er hier in huis wat te vieren viel. Ik dank jullie allemaal voor de mooie kaartjes en de support-teksten. Toch zijn alle kaarten nu weer opgeruimd. Vanaf deze week proberen we het ‘normale’ leven weer op te pakken. Esmee naar school, ik weer aan het werk en dus geen slingers. 

Maar hoe werkt dat dan; je leven weer oppakken? Is naar school en aan het werk gaan voldoende normaal? Ik weet niet zo goed hoe je dat dan doet, ‘normaal’ leven. Is dit doen wat je altijd deed en net doen alsof ik geen stempel ‘ziek’ heb gekregen? 

Of moet ik juist ‘abnormaal’ gaan leven nu het nog kan? ‘Alles eruit halen wat erin zit’. Wat is dat dan, kan iemand het mij uitleggen? Misschien dan toch eens met lotgenoten gaan kleien, boetseren en praten hoe zij dat dan doen? Nordic walking doen ze ook, dan heb ik in ieder geval ook nog het idee dat ik aan mijn conditie werk en niet alleen op een hobby-clubje zit.

Ik weet niet goed waar te beginnen. De afgelopen weken zijn zo intensief geweest, ik wil nu zo graag dat alles weer ‘normaal’ wordt. Toch lijkt niets meer ‘normaal’. 

Vanochtend Esmee weer voor het eerst naar school gebracht. Ze had er geen zin in. We mochten nog even mee de klas in en natuurlijk kwam het allemaal goed. Maar dan ga je weg en loop je nog even langs de directeur om een afspraak te maken voor een gesprekje. Een nieuwe directeur, dus handig als hij ook op de hoogte is van alles. Afspraak is gemaakt en net op het punt dat ik weg wil gaan, schiet ik helemaal vol. Gelukkig had de directeur tijd en kon ik direct mijn verhaal doen. Weer een drempel genomen, weer iets van mijn lijstje af wat geregeld moest worden. Maar dit is geen ‘normale’ eerste schooldag. Verdrietig ga ik naar huis. Ik ben zo bang dat Esmee het meisje wordt met de mama die kanker heeft...